Dostałam

sporą ilość takich ozdobnych dynek.
Jakiś czas sobie poleżały na paterze... wczoraj mój wzrok padł na nie i... powstał ON... a może to ONA.
Któż to wie? Czy to Pan czy Pani?
Umówmy się jednak, że to Pan Jan Ślimak.
Trochę zdziwiony, bo cholerka zimno... i jakieś te drogi nierówne, chybotliwe. Ciekawe dlaczego? Jak było ciepło chodziłem ( myśli sobie) po tym chodniku nieraz i szło się idelanie, posuwiście, bez większych przeszkód. Po prostu szast prast i było się po drugiej stronie.
A teraz zobaczcie sami... koszmar.

Ruszyłem w jedną stronę... idę i idę a tu końca chodnika nie widać. Do tego jakiś pasażer mi na plecach usiadł. Na gapę normalnie! Chyba myśli, że jak lekki jest to nie wiem. I tu się pomylił - WIEM. Ale cóż mogę zrobić? 

Oczywiście na prawo końca chodnika nie znalazłem, zrobiłem zwrot... Idę w lewo. Może tam znajdę. Nadal czuję sie jak na morzu. Skąd tyle liści się tu wzięło. Liście przecież na drzewie powinny wisieć... a nie leżeć na ziemi i normalnemu ślimakowi przeszkadzać w chodzeniu. Ciekawe czy pasażer na gapę wysiadł już... czy nadal jedzie? Nie widzę jakoś... przedtem ruszał skrzydłami to go czułem. Może się boi nimi ruszać? Myśli, że się go pozbędę ;)

Oooo, widzę koniec chodnika! Nareszcie... bo już myślałe, że zostanę w tym morzu liści. No to lecę! Papatki :)

Braci i siostry Pana Jana Ślimaka wykonamy na kolejych zajęciach z dziećmi w domu kultury.