No nareszcie

mogę się ludziom bez wstydu pokazać.
Długo to trwało ... cierpliwy byłem ... ale już powoli zaczynałem mieć dość tego ciągłego siedzenia na fotelu i przyglądania się jak ONA robi wszystko, tylko nie szyje mi ubrań.
W końcu zacząłem mruczeć pod nosem... jeszcze nie miałem odwagi głośno wyrażać swojego niezadowolenia. Ale ONA podobno przygłucha jest z lekka, więc z tego mruczenia kompletnie nic sobie nie robiła. Nawet wyobraźcie sobie kiedyś ubrała mi taki jakiś sweterek - na pewno nie chłopięcy - do tego za mały. Nie wiem czy myślała, że się nim zadowolę?
W końcu zacząłem tupać nogą, buty mam od dawna! Ale i tupanie nic nie dawało... może myślała, że z radości sobie przytupuję!
Wczoraj wieczorem cierpliwość moja kompletnie wyparowała, ONA zamiast moje ciuchy szyć, zabrała się za strój dla takiej dużej dziewczyny! Wyobrażacie sobie!!!
Ja tu czekam, a ONA szyje co innego, dla kogoś innego! Zacząłem głośno się domagać, coby uszyła wreszcie coś dla mnie!
No i opłaciło się!

Dzisiaj rano patrzę i oczom nie wierzę... zabrała się! Najpierw miałem wątpliwości czy na pewno dla mnie będzie szyła. Niby materiał wzięła do ręki, nożyczki też - czyli kroić będzie! Ale nie mierzy mnie... nawet na mnie nie patrzy i tnie! Ale czekam... jakby co, to będę wrzeszczeć - gdyby znów nie dla mnie było.
Jednak dla mnie! Wyobraźcie sobie, że wykrój już dawno zrobiła... i odstawiła na bok. Dlatego mnie nie mierzyła dzisiaj ... tyle czasu minęło, już zapomniałem, że kiedyś mnie mierzyła.

Jak dostałem t-shirt, byłem w siódmym niebie. 

Fajny, widać, że dla faceta. 

Musiałem wstać ( zresztą i tak miałem dosyć tego siedzenia ).

Myślałem, że na tym koniec... trochę było mi smutno, że tylko tyle, bo jak tu jesienią wyjść na dwór w krótkim rękawku... ale dobre i to myślę. 

Po jakimś czasie patrzę, a ONA znów siada do maszyny... 

Tym razem trochę mnie mierzyła... czyli dla mnie!

Najbardziej mnie dziwiło, że jakieś farby przyniosła i coś malowała...

Popatrzcie... mam bluzę! Normalnie oszaleć można ze szczęścia!

Aż poszedłem się uczesać!

Do tego zapinaną na zamek! 

I już wiem, co malowała!

Mam z przodu maleńkiego deskorolkarza :)

A z tyłu! Popatrzcie!

Też deskorolkarz, tyle, że spory.

Powiem wam, że po cichu liczę na deskorolkę!

No i czapka by się przydała!

Takie małe marzenie... ciekawe czy się spełni.

Jak myślicie spełni się?

Ale teraz to już Was pożegnam - lecę do kolegów. 

W końcu mogę wyjść z domu!